BESIMI NË PËRCAKTIMIN E ALL-LLAHUT XH.SH.

---

 

Besimi në përcaktimin e All-llahut XH.SH. është një nga bazat e akidesë dhe baza e gjashtë e imanit. Andaj kush e mohon kaderin (përcaktimin e All-llahut XH.SH.), ai ka dalur nga feja e All-llahut XH.SH..

Që në fillim e kemi cituar Hadithin e Ibni Umerit r. a, prej të cilit transmetohet se, Resulull-llahu e, kur e pat vizituar Xhibrili dhe e pat pyetur për imanin, ka thënë: "Të besosh All-llahun, engjëjt e Tij, Librat e Tij, Pejgamberët e Tij, botën e ardhshme dhe se çdo gjë që ndodh (e mirë a e keqe), ndodh sipas përcaktimit të All-llahut."

Definicioni i kadaasë dhe i kaderit

Dijetarët islamë kanë qëndrime divergjente përkitazi me definicionin e kadaasë dhe kaderit. Disa këto i konsiderojnë si sinonime për një gjë të njëjtë, kurse disa të tjerë kaderin e definojnë ndryshe nga kadaaja, duke thënë: "Kaderi është dituria e All-llahut XH.SH. mbi atë se çka do të bëjnë krijesat e Tij në të ardhmen.218 Ndërsa kadaa është krijimi i krijesave nga ana e All-llahut XH.SH. në pajtueshmëri me diturinë dhe me vullnetin Tij."

Disa të tjerë e thonë të kundërtën, e definicionin e kadaasë ia përshkruajnë kaderit, kurse definicionin e kaderit kadaasë, gjë që është e mundur.219

E, disa i definojnë me definicion të njëjtë duke thënë: "Kadaaja dhe kaderi janë pikërisht ky sistem preciz të cilin All-llahu XH.SH. e ka vendosur në këtë botë, Ligjet dhe ligjshmëritë e përgjithshme (natyrore) me të cilat i ka ndërlidhë shkaqet dhe pasojat."220 Këtë domethënie e përmend edhe Kur’ani, kur flet për Kaderin, siç qëndron në këtë ajet:

"... Dhe, çdo gjë tek Ai është me masë." (Er-Ra’d: 8)

"Nuk ekziston asnjë send, e që të mos gjendet ajo në thesarin Tonë, e nga ajo Ne japim vetëm aq sa është e nevojshme." (El-Hixhër: 21)

"Ne, çdo send e kemi krijuar me masë të caktuar." (El-Kamer: 49)

Sa bukur është përgjigjur imam Ahmedi, kur është pyetur për kaderin: "Kaderi është kudretur-Rahman (fuqia e Mëshirëplotit)." Ibni Kajjimi, në kasidën e vet, thotë:

E vërteta mbi kaderin, i cili shumë veta i ka hutuar, është se ai është kudretur-Rahman.

Ibni Akili e ka lavdërua këtë, kur ka dëgjua se Ahmedi - All-llahu qoftë i kënaqur me të - e ka thënë këtë. Definicioni i Ahmedit është, në të vërtet, i tërësishëm dhe i mjaftueshëm, sepse kaderi do të thotë ajo që All-llahu XH.SH. konfirmon me fjalët:

"Thuaj (o Muhammed!): "Për të gjitha vendos vetëm All-llahu!." (Ali Imran: 154)

"Dhe çdo gjë kthehet tek Ai." (Hud: 123)

"... Në duart e të Cilit është pushteti mbi çdo gjë!." (Ja Sin: 83)

"... S’ka ndërmjetës tek Ai, përpos me lejen e Tij." (Junus: 3)

Janë të shumtë ajetet që flasin se në Gjithësi nuk mund të ndodhë asgjë pa lejen dhe vullnetin e All-llahut XH.SH..

Tema e kaderit bazohet në të besuarit e cilësive të përsosura të All-llahut XH.SH. dhe në emrat e Tij të bukur, siç janë dituria, fuqia dhe vullneti. All-llahu XH.SH. thotë:

"... Ai di çdo gjë." (El-Bekare: 29)

"Ai është më i dijshmi për çdo gjë." (El-Hadid: 2)

"Ai punon çka dëshiron Vet." (El-Buruxh: 16)

Tahaviu thotë: "Çdo gjë zhvillohet sipas përcaktimit dhe dëshirës së Tij. Dëshira e Tij realizohet, e jo dëshira e njerëzve, përpos çka dëshiron Ai. Prandaj ajo që Ai u dëshiron, ajo edhe do t’u ndodhë, e ajo që Ai nuk u dëshiron, ajo as që do t’u ndodhë. Askush nuk është në gjendje t’i kundërvihet urdhrit të Tij, e as ta ndryshojë atë apo në çfarëdo mënyrë të ndikojë në të dhe askush nuk mund ta zmbrapsë urdhrin e All-llahu XH.SH. me urdhrin e dikujt tjetër."221

Domethënia e imanit në kaderin

Çdo myslimanë është i obliguar të besojë në përcaktimin e All-llahut XH.SH. dhe se çdo gjë që ndodhë, e mirë apo e keqe, e këndshme apo e hidhët, ndodhë më përcaktimin e Tij. Me besimin në kader nënkuptohet të besuarit në diturinë e amshueshme të All-llahut XH.SH., në vullnetin e All-llahut XH.SH., i cili realizohet dhe në plotfuqinë e Tij të tërësishme. Duke sqaruar këtë, shejhul-islam Ibni Tejmiu, thotë: "Besimi në kader përfshinë dy shkallë, e çdo shkallë përfshinë nga dy gjëra:

Shkalla e parë:

Të besuarit në atë se All-llahu XH.SH., me diturinë e Tij të pafillimtë, me të cilën është i stolisur përherë, e ka ditur se çka do të bëjnë krijesat e Tij. Se i ka ditur të gjitha punët e tyre, veprat e mira dhe mëkatet, nafakën e tyre dhe çastin e vdekjes së tyre. Pastaj All-llahu XH.SH. i ka shkruar në Lehvi Mahvudh përcaktimet e të gjitha krijesave. Së pari e ka krijuar pendën (lapsin), e i ka thënë: "Shkruaj!" Penda pyeti: "çka të shkruaj?" "Shkruaj çdo gjë që do të ndodhë gjer në Ditën e Kiametit!" Prandaj, çdo gjë që i ndodh njeriut, le ta dijë se assesi nuk ka mundur t’i shmanget asaj, e çdoherë që iu është shmangur diçkaje, le ta dijë se ajo assesi nuk ka mundur t’i ndodh. Pendat janë tharë, ndërsa librat janë mbyllur. Përkitazi me këtë, All-llahu XH.SH., thotë:

"A nuk e di ti, se All-llahut - i është e njohur çdo gjë që gjendet në qiej e në Tokë? Të gjitha këto janë (shënuar) në Libër. Me të vërtetë, të gjitha këto, për All-llahun janë lehtë." (El-Haxhxh: 70)

"S’ka mjerim (fatkeqësi) që e godet Tokën dhe juve, përveç asaj që është shënuar më parë në Libër (Lehvi Mahvudh) - kjo për All-llahun, me të vërtetë, është lehtë!" (El-Hadid: 22)

Shkalla e dytë:

Të besuarit në vullnetin e All-llahut XH.SH., i cili realizohet në tërësi dhe në plotfuqinë e pakufishme të Tij. Pra, të besuarit se çdo gjë ndodh, ndodh sipas dëshirës së All-llahut XH.SH., e ajo që nuk dëshiron Ai, as që mund të ndodhë. Se, çdo lëvizje, sado e vogël që të jetë ajo, në qiej apo në Tokë, apo të prajturit (të moslëvizurit), ndodh sipas vullnetit të All-llahut XH.SH.. Se në mbretërinë e Tij, nuk mund të ndodhë asgjë, që nuk dëshiron Ai. Se All-llahu XH.SH. është i Plotfuqishëm të bëjë çdo gjë dhe se nuk ekziston kurrnjë krijesë as në qiej, e as në Tokë, e që All-llahu XH.SH. të mos e ketë krijuar atë, sepse tjetër Krijues dhe Sundues nuk ekziston. Krahas të gjitha këtyre, All-llahu XH.SH. i ka urdhëruar njerëzit që t’i binden Atij dhe Pejgamberëve të Tij, dhe ua ka ndaluar mëkatet. Ai i do mutekijët (të devotshmit), mirëbërësit dhe të drejtët. Është i kënaqur me ata të cilët besojnë dhe bëjnë vepra të mira. E, nuk i do jobesimtarët, e as që është i kënaqur me mëkatarët. Nuk urdhëron vepra të shëmtuara, e as që u lejon kufrin robërve të Vet, dhe nuk i pëlqen trazirat (fesad). Dhe, njerëzit bëjnë vepra, por në realitet, All-llahu XH.SH. është Krijues i veprave të tyre. Njeriu është besimtar apo jobesimtar, i mirë apo i keq, ai falë namazin dhe agjëron dhe posedon fuqinë e vet me të cilën vepron dhe posedon vullnetin, por All-llahu XH.SH. i ka krijuar edhe ata, edhe fuqinë e tij, edhe vullnetin e tij. 222

Nga fjalët e Ibni Tejmiut - rahimehullahi te’ala - konkludohet se kaderi përfshinë katër shkallë:

Shkalla e parë: Besimi në diturinë e pafillimtë të All-llahut XH.SH., dhe se Ai e ka ditur çka do të bëjnë njerëzit para se të bëjnë diç;

Shkalla e dytë: Të shkruarit e të gjitha këtyre në Lehvi Mahvudh;

Shkalla e tretë: Vullneti i All-llahut XH.SH. i cili realizohet dhe Plotfuqia e tij e pakufishme;

Shkalla e katërt: Krijimi i të gjitha krijesave nga ana e All-llahut XH.SH. dhe se Ai është Krijuesi i vetëm, e çdo gjë tjetër është e krijuar.

Ndarja e kaderit, të cilit jemi të obliguar t’i besojmë, në kader të mirë dhe në kader të keq, bëhet vetëm në raport të njeriut me krijesa e tjera, e, për sa i përket kaderit në raport me All-llahun XH.SH., në tërësinë e tij, ai është vetëm kader i mirë, sepse e keqja nuk i përshkruhet All-llahut XH.SH..223 Dituria e All-llahut XH.SH., vullneti i tij, shkruarja, krijimi i të gjitha krijesave dhe i të gjitha ngjarjeve - të gjitha këto janë urtësi, drejtësi, mëshirë dhe e mirë, sepse e keqja nuk bën pjesë në kurrnjë cilësi dhe vepër të All-llahut XH.SH.. Atij nuk mund t’i ngjajë kurrnjë mangësi apo e keqe dhe Ai është plotësisht i përkryer dhe i paarritshëm në Lartmadhërinë e Vet.224 Prandaj, nuk është e lejuar që vetë e keqja t’i përshkruhet All-llahut XH.SH., por është e lejuar që e keqja të jetë në strukturën e tërësisë, e cila i përshkruhet All-llahut XH.SH., siç thotë All-llahu XH.SH.:

"All-llahu është Krijues i çdo gjëje." (Ez-Zumer: 62)

Dhe është e lejuar që e keqja të lidhet me shkakun e saj, siç thotë All-llahu XH.SH.:

"Thuaj: "I mbështetem Zotit të agimit, prej dëmit të çdo krijese, që Ai e krijoi." (El-Felek: 1-2)

Dhe është e lejuar që e keqja të përmendet për pa e emëruar bërësin e saj, siç thotë All-llahu XH.SH. se xhinnët kanë thënë:

"Dhe ne - nuk dimë, se e keqja u është kushtuar atyre që janë në Tokë, apo Zoti i tyre don t’i udhëzojë ata në rrugë të mirë."(ElXhinn:10)

Në realitet, All-llahu XH.SH. nuk ka krijuar të keqe të pastër, e cila në vete nuk përmbanë aspak të mirë, ngase urtësia e Tij nuk e lejon këtë. Nuk është e mundur që All-llahu XH.SH. të dëshirojë diç, ku ekziston e keqja totale dhe që në krijimtarinë e tij të mos ketë kurrfarë dobie. Në duart e All-llahut XH.SH. janë të gjitha të mirat, kurse e keqja nuk i përshkruhet Atij, por e tërë ajo që i përshkruhet Atij është e mira, e keqja ndodh ngase kjo nuk i përshkruhet Atij, sepse sikur t’i ishte përshkruar Atij, atëherë kjo nuk do të ishte e keqe. E, të përshkruarit All-llahut XH.SH. e keqja, sipas krijimit dhe lejimit, nuk është e keqe. 225

Sëmundja, bie fjala, për njeriun është mynxyrë momentale, por hajri, duke shikuar në ardhmëri dhe në raport me All-llahun XH.SH., është gjithsesi hajr, duke pasur parasysh se All-llahu XH.SH. i falë mëkatet dhe i pastron njerëzit me anë të sëmundjes, të cilën ua jep atyre. Gjithashtu burgosja e besimtarëve nga ana e armiqve të All-llahut XH.SH., në shikim të parë, është e keqe, për shkak të dhembjeve dhe sprovimeve që e përcjellin atë, por kjo është pastrim i nefsit të njeriut, pastrim i radhëve të njerëzve dhe kultivim i shpirtit të njeriut, duke ia shtuar kësaj edhe shpërblimin e madh, mirësinë e pakufishme tek All-llahu XH.SH.. Krijimi i Iblisit, gjithashtu, në vete mbanë urtësi të dukshme, siç është: pendimi i njerëzve pas gabimeve, realizimi i adhurimit ndaj All-llahut XH.SH. përmes luftës kundër shejtanit dhe ndihmësve të tij, mbështetja në All-llahun XH.SH. dhe kërkimi i mbrojtjes tek Ai.226

Çdo e keqe është relative, sepse e mira është lidhur me veprat e All-llahut XH.SH. dhe me lejimin e Tij të së njëjtës, ndërsa e keqja është lidhur me atë që me të vërtetë paraqet të keqe. Pra, e keqja i ka dy anë, njëra prej tyre është e mira, e kjo është ana e cila ndërlidhet me All-llahun XH.SH., i Cili e ka krijuar dhe e ka lejuar atë për shkak urtësisë së caktuar dhe dobisë së saj, të cilën vetëm Ai e di dhe i tregon kujt të dojë prej robërve të Vet.227

Arsyetimi i jobesimtarëve me kaderin

Jobesimtarët do të dëshironin që mosbesimin e tyre ta arsyetojnë në atë mënyrë, që konfirmojnë se, All-llahu XH.SH. ka dashur që ata të jenë jobesimtarë dhe se Ai e ka përcaktuar këtë, sepse, sikur të mos dëshironte Ai kështu, ata nuk do të mund të ishin të këtillë. All-llahu XH.SH. e demanton dhe e përgënjeshtron këtë arsyetim të tyre në këto ajete:

"Idhujtarët do të thonë: "Sikur të donte All-llahu, nuk do T’i bënim shok Atij, as ne as baballarët tanë, dhe nuk do të punonim asgjë të ndaluar". Kështu mohonin edhe ata para tyre, derisa e shijuan dënimin Tonë. Thuaj: "A keni ju ndonjë argument të na paraqitni? Ju mbështeteni vetëm në hamendje dhe jeni vetëm gënjeshtarë". Thuaj: "All-llahu ka argument të qartë dhe po të donte Ai, të gjithëve do t’u udhëzonte (me forcë) në rrugë të drejtë!" (El-En’am: 148-149)

Kjo është përgjigjja e All-llahut XH.SH. për atë që i arsyeton mëkatet e veta. Për mbrojtjen e tij All-llahu XH.SH. posedon argumentin më të fortë. Përgjigjja e All-llahut XH.SH. është plotësisht e qartë, sepse ajo bazohet në dy gjëra të ditura nga të gjithë dhe të pranuara nga të gjithë, në të cilat nuk ka aspak dyshim dhe mbi të cilat mund të polemizojë vetëm ai që e ka zgjedhur lajthitjen dhe kështu i ka kontribuar shkatërrimit të vet. Këto dy gjëra janë:

E para: All-llahu XH.SH. jobesimtarët e mëhershëm i ka dënuar me ndëshkim të ashpër. Po qe se ata nuk do të ishin të lirë që të zgjidhnin atë që kanë bërë nga mëkatet, nga veprat e këqija, nga mohimi dhe shirku, atëherë Ai nuk do t’i dënonte ata, sepse All-llahu XH.SH. është i drejtë dhe askujt nuk i bënë padrejtësi. Ai i cili mëkatet e veta dhe mosbesimin e vet, e arsyeton me kader, është njëri prej dy vetave: ose besimtar i All-llahut, ose mohues. E, nëse është besimtarë, atëherë duhet të besojë në drejtësinë e All-llahut XH.SH. dhe pastërtinë e qenies së Tij nga çdo padrejtësi, ngase padrejtësia është negativitet i cili nuk i ka hije Krijuesit, ndërsa All-llahu XH.SH. është larg çdo të mete nga çdo pikëpamje. S’ka dyshim se, të ndëshkuarit e atij, që ka qenë i detyruar të bëjë diç, është padrejtësi e madhe. Prandaj, arsyetimi i mëkatit me kader, me gjithë ndëshkimin e mëkatarit, paraqet përshkrimin e padrejtësisë All-llahut XH.SH., që gjithsesi është në kundërshtim me besimin e tij në Të. E, nëse njeriu i cili arsyetohet me kader, është jobesimtar, atëherë arsyetimi i tij është kontradiktë dhe marrëzi e kulluar.

E dyta: Ai i cili mosbesimin dhe mëkatimin e vet e arsyeton me kader, ai për All-llahun flet pa kurrfarë dijenie dhe pa bazë. Si mund të ndodhë që, jobesimtari apo mëkatari, të arsyetohet me kader para se ta bëjë mëkatin apo kufrin, duke qenë se përcaktimi i All-llahut, para se të ndodhë, është gajb të cilin askush nuk e di përpos All-llahut XH.SH.? E dimë se çdo njeriu, para se të nisej të bëjë ndonjë mëkat apo kufër, i është urdhëruar që t’i bindet All-llahut XH.SH. dhe t’i kryejë urdhrat e Tij. Thënë ndryshe: si mund të thotë njeriu: All-llahu ka caktuar që unë të vjedhi, prandaj unë vajta ta kryejë përcaktimin e All-llahut? A mos vallë, ai ka vështruar në Lehvi Mahvudh dhe ka lexuar se çka shkruan në të, e në këtë mënyrë ka kuptuar se çka i është përcaktuar, përderisa njëkohësisht është i thirrur që të mos bëjë kurrnjë mëkat, vjedhje apo diç tjetër?

Kësi përgjigje të qartë All-llahu XH.SH. ua kthen atyre që arsyetohen me kader edhe në disa vende në Kur’an:

"E kur të punojnë vepra të shëmtuara, thonë: "Na i kemi gjetur prindërit tanë në to; por edhe All-llahu na ka urdhëruar me këtë". Thuaj: "All-llahu nuk urdhëron të punohen vepra të shëmtuara! Përse flisni për All-llahun atë që nuk e dini?" (El-Araf: 28)

Kjo metodë kur’anore gjatë përgjigjjes në kësi lloj konfirmimesh, ka ardhur për ta përmirësuar mënyrë e të menduarit dhe të analizimit njerëzor, dhe t’u shpjegohet njerëzve se All-llahu XH.SH. kërkon prej tyre që t’i zbatojnë urdhrat e All-llahu XH.SH. dhe të shmangen nga ndalesat e Tij, e jo ta hulumtojnë gajbin e fshehur të Tij, në mënyrë që t’i adaptohen atij.

Profesor Sejjid Kutbi, duke komentuar ajetin e përmendur, thotë: "Pjesa e dytë e ajetit udhëzon në përmirësimin e mënyrës së mendimit dhe të shqyrtimit njerëzor. All-llahu XH.SH. i ka obliguar ata me urdhra të caktuar dhe ua ka ndaluar disa gjëra të caktuara, dhe ata me siguri mund të mësojnë për këtë. E, për sa i përket vullnetit dhe përcaktimit të All-llahut XH.SH., kjo është gajb (fshehtësi) dhe ata nuk kanë kurrfarë mënyre që ta mësojnë këtë, e atëherë si mund ta perceptojnë këtë? E, nëse nuk e njohin, atëherë si mund të thirren në të? Ekzistojnë urdhra dhe ndalesa të All-llahut XH.SH. të cilat janë tërësisht të njohura, atëherë përse ata i braktisin këto informata të sigurta, e jepen pas supozimeve dhe hamendjeve në fushën, të cilën aspak nuk e njohin?!

Esenca e këtij problemi është kjo: All-llahu XH.SH. nuk i ka obliguar njerëzit që të dinë për vullnetin dhe kaderin (përcaktimin) e Tij, në mënyrë që t’u adaptohen atyre. Por i ka obliguar që t’i perceptojnë urdhëresat dhe ndalesat e Tij, në mënyrë që të veprojnë sipas tyre. E, kur ata përpiqen që ta bëjnë këtë, atëherë All-llahu XH.SH. i udhëzon dhe ua zgjeron kraharorin që ta pranojnë Islamin. Dhe kjo u mjafton njerëzve për sa i përket kësaj teme, e cila në këtë mënyrë, në praktikë, bëhet shumë e thjeshtë dhe e qartë, pa kurrfarë paqartësish të cilat paraqiten gjatë diskutimeve të panevojshme lidhur me të.

All-llahu XH.SH. është në gjendje të krijojë njerëz që, sipas natyrës së tyre, të gjithë të bëhen besimtarë, apo t’i detyrojë që të gjithë të besojnë, apo të gjithëve t’ua fut imanin në zemër, e që të gjithë ta pranojnë Udhëzimin e Tij. Por, All-llahu XH.SH. ka dashur diç krejtësisht tjetër. Ka dashur që t’i sprovojë njerëzit në atë mënyrë që i ka lënë plotësisht të lirë dhe ua ka mundësuar ta pranojnë Udhëzimin apo lajthitjen, e Ai do ta ndihmojë atë që përcaktohet për Udhëzim, ndërsa atë që përcaktohet për lajthitje, do ta lë që edhe më shumë të devijojë dhe të verbërohet. Dhe, është bërë ashtu siç ka dashur All-llahu XH.SH..

Pra, çështja është tërësisht e qartë, dhe është prezentuar në mënyrën më të lehtë, të cilën mendja e njeriut mund ta kuptojë lehtë. E, për sa i përket diskutimit dhe polemizimit lidhur me këtë çështje, kjo është tërësisht e huaj për etikën dhe stilin e Islamit. Polemika në këtë temë, në cilëndo filozofi dhe religjion, nuk ka rezultuar me ndonjë zgjidhje të kënaqshme, ngase kjo është polemikë që merret me tematikë e cila assesi nuk i nënshtrohet polemizimit e as që i përgjigjet natyrës së saj.

Kjo fe ka ardhur në mënyrë që të krijojë një model të caktuar në shoqëri, të cilën e kufizojnë urdhëresat dhe ndalesat e qarta. Prandaj, të drejtuarit kah vullneti i panjohur, paraqet labirint nëpër të cilin bredh arsyeja e njeriut pa kurrfarë orientimi dhe humbje kohe e cila për ndryshe do të duhej të shpenzohej në punët pozitive dhe kreative."228

Prandaj, vëlla i dashur, dije se prej teje kërkohet që t’i kryesh urdhrat e All-llahut XH.SH. dhe të largohesh nga ndalesat e Tij, para se të bësh çkado qoftë tjetër. E, pasi që e ke bërë ndonjë vepër: nëse ke bërë diç të mirë, me të cilën All-llahu XH.SH. është i kënaqur, je i obliguar që ta falënderosh Atë për udhëzimin që ta ka mundësuar, e nëse ke bërë ndonjë mëkat, je i obliguar të pendohesh e t’i kthehesh All-llahut XH.SH., pastaj të mbështetesh në All-llahun XH.SH. duke shpresuar që do të të falë, i bindur në drejtësinë dhe në urtësinë e Tij. Duhet ta urreshë mëkatimin para se të mëkatosh, në mënyrë që të të shmang nga mëkati, e nëse megjithatë bënë ndonjë mëkat, kjo duhet të inkurajojë të pendohesh dhe t’i kthehesh All-llahut XH.SH.. Dhe, dije se urrejtja jote ndaj mëkateve, nuk do të thotë edhe urrejtja ndaj përcaktimit të All-llahut XH.SH., por prej teje kërkohet që ta urresh atë që e urrenë All-llahu XH.SH., dhe ta duash atë që e do Ai. Të jesh i kënaqur me atë që është i kënaqur Zoti yt dhe të hidhërohesh për atë që hidhërohet Ai. Dhe dije se All-llahu XH.SH. nuk e do kufrin, e as që ua lejon këtë robërve të Vet, dhe nuk e do mëkatin, e as që ua lejon këtë robërve të Vet. All-llahu XH.SH. thotë: "Nëse ju e mohoni (Atë), me të vërtetë, All-llahu është i pavarur prej jush, Por Ai nuk është i kënaqur me mohimin e robërve të Tij; e është i kënaqur me ju, nëse e falënderoni." (Ez-Zumer: 7)

 

 

faqja 1 nga 2