- กลับมาอีกครั้งสำหรับการปรับปรุงเว็บนี้
ยังไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้มีเวลา
ได้แค่ไหน ไม่รู้ว่าจะมีใครสนใจในความเป็นไทยมากขึ้นหรือเปล่า แต่หากมันได้สะสมไป
ในจิตใจบ้างก็จะดีไม่น้อย
- ทุกวันนี้ เราก็พูดกันถึงแต่ปัญหาเศรษฐกิจตลอดเวลา
ก็ฟองสบู่มันแตกแล้วนี่
เศรษฐกิจที่โตแต่หัว ตัวไม่โต จุดจบมันก็เป็นอย่างที่เห็น คนที่เขาไม่สร้างปัญหา ก็นั่งมา
แบกรับภาระ ทั้งที่ปัญหาหลัก ๆ มันเกิดจากคนกลุ่มน้อยเท่านั้น
- สมัยปี 2530-37
เศรษฐกิจของเราเฟื่องฟูกันสุดขีด มีการไหลเข้าของเงินทุน
ชนิดหาแนวต้านไม่เจอ (เดี๋ยวนี้กลายเป็นหาแนวรับไม่เจอ) ผู้คนเริ่มผันเงินเข้ามาสู่ตลาด
เหล่านี้ ....ตลาดเก็งกำไร บางคนรวยชั่วข้ามคืนทีเดียว ต่อให้สมองอ่อนปัญหาก็ยังรวยกันได้
ค่านิยมในการขยันขันแข็งทำงาน ก็เริ่มหดหายลงไป อาชีพหลักไม่สนใจกัน มุ่งสู่ตลาดเก็ง
กำไรอย่างเดียว หวังจะรวยในเวลาอันสั้นทั้งนั้น บ้าเงินกันไปหมด พวกที่จบมาใหม่ ๆ ก็
ให้ความสำคัญกับเงินเดือนเป็นอันดับแรกทั้งนั้น ฝันจะประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังหนุ่ม
ยังสาว ไม่รู้จักคุณค่าของทำงานอย่างสร้างสรรค์กันบ้าง แล้วภาคเก็งกำไรมันก็โตอย่างเดียว
ขณะที่ภาคการผลิตจริงอย่างเกษตรกรรม พาณิชยกรรม มันไม่โตเลย ขาดดุลบัญชีเดินสะพัด
กันอยู่ทุกปี ไม่สนใจกันบ้างหรือ
- เงินที่ได้มาง่าย ๆ มันก็ใช้จ่ายออกไปอย่างง่าย
ๆ ลัทธิบริโภคนิยมมันจึงเข้ามา
อนาคตของชาติอีกต่อไป ยังมัวเมาบ้าคลั่งอยู่กับลัทธิบริโภคนิยมกันอยู่ ใช้จ่ายได้ใช้จ่ายดีจน
ติดอันดับโลกไปแล้ว มองผิวเผินเหมือนจะเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตนเอง แต่แค่ได้ยิน
เสียงเคาะจาน ก็วิ่งรี่เข้าไปหาแล้ว ทั้งที่มันก็มีแต่จานเปล่า ๆ ไม่มีข้าวให้กินสักหน่อยนี่ ชีวิตแต่ละวัน ก็ไม่อะไรนอกไปจากการแข่งกันแต่งตัวเพื่อไล่ตามความทันสมัย วงสนทนา ก็พูดกัน แต่เรื่องไร้สาระ ปิดท้ายก็ไปเที่ยวกลางคืน เมาเหล้าและดิ้นกันสุดเหวี่ยงต่อไป หิวกระหายความทันสมัยกันนัก การหาประโยชน์จากคนเง่าที่อวดฉลาดมันทำได้ง่ายดาย โดยใช้เครื่องมือของลัทธิบริโภคนิยมอย่างนี้เอง
- ผมได้เคยไปนั่งฟังการนำเสนอความคิดเกี่ยวกับการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจของ
สนใจมากทีเดียว แม้จะเห็นได้ชัดว่าบางคนทำไม่ได้ตามที่พูดไว้ แต่ก็นับว่ากล้าที่จะเสนอ
แนะสิ่งดี ๆ ออกมา สิ่งที่หลายคนพูด ๆ เหมือนกันและตรงกับใจผม คือ การพัฒนาคนหรือ
การลงทุนในมนุษย์ ซึ่งเป็นการสร้างคนให้มีคุณภาพ มีทั้งความสามารถและคุณธรรมควบคู่
กันไป โดยอาศัยการพัฒนาการศึกษาเป็นกลไกสำคัญ เราต้องเน้นการศึกษาที่ทำให้คนรู้จัก
คิดและเข้าใจได้ด้วยตนเอง ไม่ใช่สักแต่ท่องจำอย่างเดียว ต้องรู้จักประยุกต์ความรู้มาใช้ให้
เกิดประโยชน์และเข้าใจถึงความสัมพันธ์ของศาสตร์แขนงต่าง ๆ กัน เพราะเมื่อเราออกไป
ทำงานแล้ว เราจะเปรียบเสมือนเฟืองเล็ก ๆ อันหนึ่งที่ต้องสัมพันธ์กับเฟืองอื่น ๆ ในอันที่
จะนำพาประเทศชาติให้ก้าวหน้าต่อไป
เจษฎา เมืองพรหม
onmp@ipied.tu.ac.th : สำหรับเพื่อน ๆ นอก มธ. แต่อยู่ภายในประเทศ
