Het MAANSCHIP

Deel van de tekst hier kwijtgeraakt ; ik probeer 't binnenkort te herstellen!

...
Onbewegelijk
staande op het zwart _
_ ingekarteld ijs
met ons bonzend hart.


Iedere schree vooruit
brengt ons in gevaar....
Elke stap terug
voert ons van elkaar.


Zelfs het ijl geluid
van elkanders naam,
_ fluisterend geuit _
stoot al golven saam,


Vormt een nieuw scheur
in 't gebroken glas
dat het transparant
van ons spelen was.


Beiden even sterk,
beiden even zwak....

HERFST

Nog golft je liefde als een warme mantel,
een kobaltblauwe, om mijn tenger lijf,
bestikt met goudbrokaten, brede banden,
gevoerd met purperrood gevlamde zij.


Geen ziet haar, maar ik schrijd verholen lachend,
laag_neuriend door 't om me neuzelend blad,
voel aan mijn huid de zij, de oosters_zachte,
hoor 't humorvolle knisteren rond mijn hart,


Bemerk mijn sleep, die vuurgeverfde blaren
meeveegt, verzamelt, onbekommerd rijk!
Een roos blijft aan mijn zware mouwval haken
terwijl ik naar haar rode kusmond reik,


Hecht zich aan 't blauw: verrukkelijke vermenging
van prille dag, gepailletteerde nacht,
van fonkelend zwijgen, koel_doorstroomde zenging,
van weerloosheid en ingetoomde kracht.


Ik sleep mijn kleed door altijd wijdere zalen,
de drempel over van een hel heelal,
terwijl de duizend_en_een_nacht verhalen
me tegenritselen uit der blaren val.

GEORGE SAND


Zij hoort ze altijd dreigen, zingen,
als aan 't onzegbare verwant:
Majorca's sombere mineurwinden,
de majeurmerels van Nohant.


Zij slentert neuriend door Verailles
als schijnbaar acht'loze gamin:
Bourgogne, landwijn en champagne
met Amors pijl dooreengemengd.


Ze ontstelt de roze en de mauve
salons, als lendenslanke man.
De waaiers ruisen driftig open
terwijl haar geest de vleugels spant.


Zij kiest, maar geeft zich nooit verloren,
en wat ze neemt verliest ze niet:
't Ontvangene vloeit uit in woorden,
't geschonkene in zielsmuziek.


Gebonden en zich weer ontwindend
aan 't strengelend rhythme der amants,
verschenkt zij zich Majorca's winden,
de pinkstermerels van Nohant.

MANSPORTRET VAN GIORGONE


In een doorluwde lentenacht
waarin magnolia's eerbiedig
zich openvouwden, naar de ritus
der zuiderbloemen: schemerzacht,


Heeft God, omstuwd door scheppingsdromen,
Zich groot en goddelijk vergist:
Een menselijk_mannelijk gezicht
gevormd uit engelenatomen.


Tot in het rag der ziel gehavend
glanst het in weemoeds vage schijn,
maar door de angelieke pijn
springt demonfel en jong_uitdagend,


De vastberaden wil tot leven,
de passie voor een tweede spel,
waarin hij _ onaanrandbaar snel _
pareert, in danserschoon bewegen.


Misschien zal in de humorhoeken
der hooggewelfde mannenmond,
_ een schijnbaar toegesloten wond _
een tere trilling schaduw zoeken,


Zullen de bonten schouderbladen
zich even rechten, als in pijn,
zijn heimwee naar gevleugeld_zijn,
naar ongeschonden dienst verraden.

CROUPIER


Hij heeft zijn sperwerstoel gehaast verlaten
en strompeld naar het lege zeeterras,
houdt zich met kromgetrokken vingers vast
aan 't zandsteen van de zelfmoordbalustrade.


De maan lijkt hem een fiche van honderd francs,
het water glinstert van gevallen munten
die door een handbreed wolkje zinken kunnen
naar 't groene laken van een bodembank.


Hij weet dat hij naar huis moet, maar blijft staan:
Te trots om ook maar iets aan God te vragen,
te mat om 't murwend leven uit te dagen,
te arm om naar zijn eigen vrouw te gaan.


Ook haar heeft hij gekocht en moet hij kopen
voor een moment van wellust en verdriet:
Hij sterft niet in haar en zij wekt hem niet
tot leven, ondanks zijn verbeten hopen.

"Rouge ou noir", o, eens nog samenballen
tot een lichtdansend, onbekommerd ding!
"Rien ne van plus", hij ligt al in de ring,
op 't dode cijfer kleurloos neergevallen.


Het spel is uit en er valt niets te halen.
Hij heeft verloren. Spreekt daar toch een stem?
Wie fluistert van de Overkant naar hem:
"Faites votre jeu encore, je hoeft niet te betalen"?

SFINX (II)


De zon brandt onbarmhartig op haar flanken,
haar roofdierleden, haar geheven hoofd.
Een zandstorm zweept haar ingebogen wanden,
zij ziet de hemel scheuren voor haar oog.


Het is of zij zich in de aard begraven,
verbergen wil, omlaagwoelt, langzaam aan.
Langs haar verstrakte ogen glijden tranen:
De regens die uit alle luchten slaan.


Er is geen schaduw, donkerblauw beschutten
voor 't onverhulde leven in haar blik.
Zij heeft geen handen om haar hoofd te stutten,
kan zich niet buigen voor een korte snik.


Sterk, maar versteend, strekt zij haar naakte leden
in 't hete, wijde heden van de tijd.
Haar adem stokt _ _ bij 't ingespannen lezen
van wat God, de eeuwen door, aan de einder schrijft.

HET OERBEELD


Mijn zonen o, mijn ongevormde zonen,
die ik tot trillend leven zal doen komen
omdat mijn ziel je broederziel verbergt
daar, waar Gods geest om 't wezenlijke werft:


Je zaligt me zo door je overgave,
de late opbloei van je knapenadel,
die zich met driftig_jonge haast verschenkt
omdat een oerbeeld aan de einder wenkt.


Wanneer de nachtwind fluistert aan mijn ramen
noem ik den Vader je profetennamen,
rep van Elia's moeheid, Mozes' tong
die zwaar werd toen zijn ware taak begon,


Laat al je levens hoog en heerlijk branden
op 't altaar van mijn lichaam: offerande
voor Hem, die 't maagd'lijk_moederlijke lijf
verkoos tot Zijn aanvankelijk verblijf.

VOOR EEN VRIEND


Dit, dat je me gedenkt voor de ikonen,
die luisteren naar je pure preveling,
_ een oleandergeur, door't koele klooster stromend
waar je je op de Moeder Gods bezint _,


Het is me meer dan 't okergeel begeren,
heet als woestijnzand, wervelend in de storm:
Het is een adem uit een andere wereld,
de spiegel roerend van een heldere bron.


Het wekt de zuiverheid die tussen 't vouwen
der vrouwenhanden nestelt als een duif,
waarvan een veer, voor 't roosrijk aetherblauwen,
als goud_doorstroomde slagpen achterblijft.

HUWELIJK


Dit vrije lichaam in mijn vrouwenarmen,
- een jonge vrede, een verdiept genot -
het kuise linnen en mijzelve warmend,
zich aan me nestelend als aan 't hart van God.


Het voor geen ander wezen merkbaar deinen
van 't blankschip dat ons iedere avond draagt
beluisterend, met een licht, fijngelijnde,
verheven glimlach, mee te wiegen waagt,


Naar eilandloze, blauwvervaagde luwten,
durft drijven in een onbestuurde bark,
de drift vertrouwend, die in maatvast stuwen
ons meevoert als een vrijgegeven ark,

Waarop Gods maanoog vloeiend_vol blijft rusten:
Het uur bepalend waarin 't water valt,
de tweelingbergen kiezende, waartussen
ons dierenrijke droomschip landen zal,


De duif geleidende, die _ wit van veren _
terugkeert met een blinkend lenteblad:
Het argeloze, zwevend huiswaarts scherend,
de boodschap Gods omklemmend als een schat.

ZINGEN


Dit is het schoonste wat ik ken:
Mijn liefste zingend in de morgen,
een ogenblik bevrijd van zorgen,
van pijn en moeheid die beklemt.


Een helderklinkend mannenlied,
een blankschuim boven 't weemoedsruisen
van diepten waar de zon in huivert:
vreemd aan het vochtverzaad gebied,


Het loom en langzaam wenkend wier,
de bleekrood_bloeiende koralen,
de fijn_vertakte veer der varens,
het in zijn schaal verdoken dier.


God, als mijn nevel zich verdicht,
de bakens in de mist verdwijnen,
de torens ver en wazig schijnen,
mijn kustlijn in de schaduw ligt,


Laat mij dan in de schelp der oren
dit zuiver_zwevend zingen horen
als eerste eeuwigheidsbericht!

ZIJ TRACHTEN


Zij trachten U een naam te geven....
Gij zijt mij meer dan iedere naam!
Gij zijt mijn diepst, onpeilbaar leven,
in U stroomt al mijn denken saam.


Gij zijt de vuurzuil die geregeld
mijn woelig water overlicht,
bedachtzaam duisternis en nevel
doorzeeft met een verguld bericht.

VOOR EEN DOGMATICUS

God heeft niet enkel grauwe mussen
zich rondend om het dagelijks brood:
Er fluit en vliegt nog zoveel tussen 
de morgenschemering, 't avondrood


God heeft niet enkel rechte tuinen,
een heg_omzoomd, begrensd gebied:
God heeft woestijnen, steppen, duinen,
en overal Zijn vogellied!

ECCLESIA


Moeder, je bent me vreemd geworden,
_ en toch heb ik je nog zo lief _!
Je hoekige, je harde vormen
bedden mijn hunkerend wezen niet.


Je bent zo luid, de oergeheimen
vibrerend in je lage stem,
vervluchtigden in koele rijmen,
een beeld dat mijn extase remt.


Moeder, waar zijn je wijze ogen
die _ peilende _ mijn nood verstaan,
me warm doorschouwen, ook al loochen
ik angst en kleinheid, in mijn waan?


Moeder, ben je een man geworden?
Waar is je schoonheid, je muziek,
je lach, die boven smart en zonde
naar sluierijle verten wiekt,


Naar bruidelijke, blanke sferen
waar 't licht der zon de morgen roost,
waar mens noch demon je kan deren,
omdat je in je Held gelooft?

GEBED


Dit zware, God, dat Gij onzichtbaar zijt,
terwijl mijn leden naar Uw warmte huiveren,
mijn koude lippen om Uw leven fluisteren,
terwijl ik durend om een handpalm schrei
waarin mijn tranen tot kristallen worden:
Een snoer waarin Uw zon bewogen beeft,
de tere tint van blauw en lila leeft:
dauwdroppen die tot oerjuwelen stollen.


Een edelstreng die U en mij verbindt....
Vader, die genereert, Moeder, die luisterend draagt,
geef, wat Uw kind het koud heelal invraagt:
geef, dat ik, U in 't tastbare hervind!

CYPRESSEN


Gesloten vouwen zij hun mantels
rondom zich, hoeden het geheim,
de naaktheid hunner hoge stemmen
verrijzend boven 't ruig ravijn.


Zij staren _ in zichzelf verzonken _
de borstroos over van de berg
naar verten, brandblauw, hemeldronken,
verlossend voor het donkere zelf.


Hun ernst, hun koene kandelaren
ontgaan de te nabije blik
die lichter scheert langs wingerdblaren,
de wijn, die zoet en zichtbaar is.


Soms vangt een late sterrenplukker
hun ver verwijderd silhouet,
treft een, die evenmin kan bukken,
hun woordloos, durend Godsgebed.

GODS GEEST


O brand, o siddering, te fel
voor het nerveuze lijf,
dat opzingt als een altaarschel,
dof_gonzend achterblijft.


Een heet_geschroeide, tengere stam
waaraan het loof al roodt,
ophuizerend in de hemelvlam
die wortelend leven doodt.


Laat af, laat af, ik ben te broos
voor de onontkoomb're schicht ....


Verteer mij streng, genadeloos,
als voedsel voor Uw licht.

GODDELIJKE SOPHIA


Zij rijst omhoog: een vorstelijkheid
die nodend, kleurombrand,
haar armen naar de wereld breidt
vanaf de apsiswand.


Zij strekt zich wijd en zwijgende
tot kruis, tot bloeiend hout
voor elk die _ hongerig, hijgende _
haar hoog figuur beschouwt,


Noodt stom, maar donkergloeiende,
_ een vlam die niet verteert _
het langzaam_aan verbloedende
dat zich niet meer verweert.


Verholen sidderende werft
haar roodgoud mozaiek
om hen in wie de engel sterft
aan zijn gebroken wiek.


Zij wacht _ de dagen huiveren
in hordejacht voorbij....
Zij wacht _ de jaren schuifelen
bedrukt naar de overzij.


Zij wacht _ de eeuwen fluisteren
elkaar het wachtwoord toe,
voor hun verzonken sluimeren
rond haar versteende voet.


Zij wacht _ tot God haar handen stil,
in stom aanbidden vouwt:
Rondom haar heeft Zijn liefdeswil
een koninkrijk gebouwd.

IKON


Voorname uit Byzantium,
Prinses, die heel uw pracht verhult,
doornageld, donkerend wachten kunt
in ondoorgrondelijk geduld,


Uw ogen troosten mij als geen
der levende juwelen troost:
Ik drink en adem uw alleen_
uw groot_zijn, laat_antieke roos!


Uw mantel kreeg de kleur van schors
waarin nog teergroen leven schuilt,
van wijn die niet genoten wordt,
van goud in vroeger eeuw geruild.


Uw mond is een bedauwde bloem
die rond een hart vol honing sluit,
uw voorhoofd in de plooiendoek
glanst als een maanbeschenen ruit.


Uw handen heffen zich, bereid
tot zegeningen zonder maat,
en manen tot voorzichtigheid:
Uw liefde zengt als haat!


Verzinkend in het schaduwmeer
van uw doordringend_zachte blik,
vind ik uw Prins die profeteert,
het raadselvol geluk,


Dat uw sacrale hart verwijdt
totdat het golft en gloeit,
de martelingen in de tijd
vervullend_zoet voorvoelt.

MOZES IN HET BIEZEN KISTJE


Als eens drijft hij in eenzaamheid,
in lichtloze beslotenheid,
maar zonder blanke navelstreng
die hem het moederleven schenkt.


Als eens en toch niet... Hij schreit
in luisterende verlatenheid:
O geur van water, bies en pek
zo anders dan van 't wiegedek,


Waarover 't liefste haastig boog
wanneer hij driftig zich bewoog
hem zogend.... tot hij in het diep
der amberogen wegzonk, sliep.


Vervreemd van volheid die hem voedt
voordat het leven hongeren doet,
ligt hij alleen in Nijl en riet
en schreit in onverhoord verdriet.

MOZES ALS HERDER


Ten laatste is van 't woordloos schreeuwen,
de klauwend-sterke mannenpijn,
alleen de fluistering gebleven,
de Naam, die stil gezegd wil zijn.


God, ademt hij wanneer de grassen
zich neigen _ lemmeten in 't licht _
God, als de takken vingerend tasten
naar Zijn begrijpend, goed gezicht,


God, als de vogel onbekommerd
zich losfluit van zijn aardevrees,
God, als de bremstruik, bronsversomberd,
in jonge vlammen openbreekt,


God, als de jakhals in de schemer
hem dwingt tot koele waakzaamheid,
God, als de kudde rond hem wemelt
in dierlijke afhankelijkheid,


God, als hij aan de lage wanden
der schaapskooi inslaapt, warmomringd,
God, schrijdende als steppenballing
naar verten waar het wonder blinkt.

MOZES HEFT ZIJN HANDEN OP VOOR ZIJN VOLK


Een nevelende moeheid doet hem duizelen,
vergiftigt het onwillig wordend bloed,
maar als een door zijn eigen wil gekruiste
strekt hij zijn armen in de middaggloed.


Draagt hij zijn volk dan niet op de open handen
zich eens verruwend rond een herdersstaf?
Op palmen die de prinsenbogen spanden,
een zelfvermoorde sleepten naar zijn graf?


Anubis weegt de levens in de schalen:
Hij heft ze in de wijnkom van zijn hand
totdat de zon zijn bronstrap af mag dalen,
de nacht hem balsemt, aan het licht verbrand;


Gezengd door het ondraag'lijkste der vuren:
De smeedkracht van een al_verwinnend Wit,
voor trotse pharaonen te verduren,
maar niet voor een die stamelend aanbidt.

DANIEL (II)


Daniel,
ik las je boek, antieke held.
Sindsdien vraag ik me rusteloos af
of God nog geeft wat Hij jou gaf,
Daniel!


Daniel,
als jij ben ik in 't wisselspel
van geestrijk ademen bekwaam:
Ik bid voor 't wijd geopend raam,
Daniel!


Daniel,
ook ik eet rauwkost, op bevel!
Mijn huid glanst levend en mijn hoofd
wordt helder van het oosters ooft,
Daniel!


Daniel,
wanneer men mij een droom vertelt,
dan leg ik, a la Jung of Freud,
't affect, de beeldsymbolen uit,
Daniel!


Daniel,
een vlammend handschrift boeit me fel!
Als graphologe onderscheid
ik 't "mene tekel" van mijn tijd,
Daniel!


Daniel,
eenzelfde dadenhonger kwelt,
verteert me, een herscheppingsdrang
die orde, Godsverband verlangt,
Daniel!


Daniel,
nu vat je mijn bedoeling wel:
Geeft God, in 't snelvuur van vandaag,
nog leeuwenmoed die 't laatste waagt,
Daniel?

PSALM OF LIFE


Hoe goed is 't U te prijzen
op deze rustdag, Heer,
Gij wilt ons altijd weer
Uw Vaderzorg bewijzen!
De morgenvogels juichen
U toe met vrije stem:
Bij 't klankvol instrument
wil ik van U getuigen.


Uw werken, wonderdaden
verrukken ziel en zin,
wat ik aan schoonheid vind
ervaar ik als Uw gave!
Zijt Gij der schepping midden:
Uw diepe denkersgeest
vervoert mij 't allermeest,
doet mij bezield aanbidden.


Zij, die zich niet bezinnen,
bezien der mensen lot
zo anders, wijze God,
dan wie Uw weg beminnen!
Bloeit ook het heilloos leven,
gelukt het duivels spel
der slechten wonderwel:
Waar zijn zij straks gebleven?


Wie vindt de goddelozen
terug in het heelal?
Uw heilig geestvuur zal
de gloed der bozen doven!
Wat wankelt, gaat verworden:
Gij troont in eeuwigheid,
rust in de majesteit
der eigen, grootse orde.


Gij hebt mijn geest ontgonnen,
mijn oerkracht opgewekt,
de fonkeling ontdekt
van eeuwig_jonge bronnen!

Een soepelheid van leven
schenkt mij de fiere moed
die dapper strijden doet,
glimlachende vergeven.


Wie wortelt in Uw wezen,
zich opent in Uw licht,
groeit voor Uw aangezicht
verlost van kwijnend vrezen!
Recht als de palm, de ceder,
draagt hij zijn levenskroon,
zijn vruchten neigen schoon
naar hem, die dorst heeft, neder.


O lied dat 't late leven
der ouden, die Gods huis
omtuinen, rijk doorruist,
voor 't vredevol ontzweven!
Een zang ter Zijner ere
die recht is, sterk en waar:
Een rots, in welk gevaar
het schepsel mag verkeren!

GOD, GEEF GELOOF


God, geef geloof, volharding, kracht,
een scherpe, helderblauwe nacht
waarin ik, uit het erts der taal,
een sieraad smeed van blank metaal,
waarmee Ge een dag Uw mantel hecht
voordat Ge 't in Uw schatkist legt.

This page hosted by Get your own Free Home Page