De Lunar Prospector heeft op de polen van de Maan ijs gevonden!

De meetinstrumenten van de Prospector kunnen maar ongeveer .5 meter diep het ijs in kijken, maar er is ongeveer 10 tot 300 miljoen ton water-ijs op de polen van de Maan. Deze hoeveelheid is verdeeld over een oppervlak van 10.000 tot 50.000 vierkante kilometer op de noord pool en 5.000 tot 20.000 op de zuid pool. Daarbij is er twee keer zoveel ijs op de noord pool t.o.v. de zuidpool.

Lees meer op de Lunar Prospector Homepage van Nasa

De Lunar Prospector is de derde missie van het Discovery Programma. Het is een ruimtevaartuig dat niet gaat landen op de Maan. De Prospector werd gelanceerd op 6 janruari 1998 en ging in een baan om de Maan op 11 januari 1998. Het ruimtevaartuig en de instrumenten gaan een jaar lang metingen verrichten. Hij blijft daarna in een baan om de Maan totdat de brandstof op is en neer stort op de Maan. De Prospector zal onder andere beslissen of er wel of geen water op de Maan aanwezig is.

De Maan is de enige natuurlijke satelliet van de Aarde. Het kost de Maan ongeveer 27 uur om een rondje om de Aarde te vliegen. Hij vliegt in een elliptische baan om de aarde met een snelheid van 3683 km per uur. De Maan heeft een afstand tot de Aarde van gemiddeld 384400 km. Op het punt waar de Maan het dichtst bij de Aarde komt nog maar 363300 km. Op het punt waarbij de afstand tussen de Maan en de Aarde het grootste is, ongeveer 405500 km. De Maan zelf draait om z’n as in de zelfde tijd dat hij om de Aarde draait. Je ziet dus steeds de zelfde kant van de Maan. Dit heeft ‘Synchronous rotation’. Omdat de Maan kleiner is dan de Aarde weeg alles minder. De aantrekkingskracht van de Aarde is 9,78 m/s2. Op de Maan is dit 1,62 m/s2. Weeg je dus op de Aarde ongeveer 70 kg dan weeg je op de Maan nog maar 12 kg!

De Maan wordt al bijna 50 jaar door ruimtevaartuigen bestudeerd. Het begon allemaal in 1959 toen Rusland met de Luna Spacecraft voor het eerst langs de Maan vloog en daarna neerkwam op de Maan. Ook Amerika begon rond die tijd. De NASA Pioneer 4 vloog op een afstand van 592.000 km langs de Maan. De Ranger en de Lunar Orbiter maakte later foto’s van de Maan in voorbereiding voor een bemande vlucht. NASA heeft 22 missies naar de Maan gemaakt tussen 1964 en 1972. Daarvan hebben ze 6 keer mensen op de maan gezet en terug gehaald en hebben ze daarvoor nog 1 keer een bemand ruimtevaartuig in een baan om de Maan gebracht. NASA heeft sindsdien geen mensen meer naar de Maan gestuurd omdat het budget van NASA minder werd en er meer interesse was voor andere onderdelen van het zonnestelsel.

Op 20 juli 1969 was het dan zover. Neil Armstrong stapte als eerste mens op een andere planeet. De Apollo 11 missie landde op de Maan en bracht steen van de Maan terug naar de Aarde. De Apollo 11, ‘Columbia’, bestond uit 3 delen. De Lunar Module (LM), de Command Module (CM) en de Service Module (CSM) die was verbonden met de Command Module. Nadat de Apollo 11 in een baan om de Maan was werden de LM en de CSM losgekoppeld. Twee astronauten, Commander Neil A. Armstrong en LM Piloot Edwin E Aldrin landde op de maan op 16 juli 1969, terwijl CM Piloot Michael Collins in de CM bleef. Er werden op de Maan verschillende onderzoeken gedaan en er werden stenen meegenomen tijdens een ‘moonwalk’, een wandeling op de Maan. Op 21 juli keerde de LM terug naar de CM en landde het geheel weer op aarde op 24 juli 1969.

Uit analyse van de steen die Apollo 11 mee naar huis bracht werd bekend dat de Maan vooral bestaat uit vulkanisch materiaal en dat de samenstelling lijkt op die van de Aarde. Uit de gegevens van onderzoek naar het oppervlakte van de Maan concluderen wetenschappers dat de Maan ongeveer 4.5 miljard jaar geleden werd gevormd. Aarde botste toen met een heel groot object. Ongeveer de grootte van Mars, of groter, waardoor er brokken de ruimte werden ingeschoten dat uiteindelijk de Maan vormde. Deze theorie heet de Impact Theory. Deze theorie is de meest geaccepteerde onder de kenners. Ook is er een theorie dat de Maan in een baan om de Aarde kwam bij de vorming van het zonnestelsel. De ‘Fission Theory’ vertelt dat de Maan in een baan om de Aarde ging toen het zonnestelsel nog heel jong was. De aarde draaide zo snel (ongeveer 16000 km/uur, ongeveer 10 keer de snelheid van tegenwoordig) dat een groot stuk materiaal los kwam en in een baan om de Aarde ging. Van alle theorieën lijkt de Impact Theory het best te kloppen met de bewijzen…

Het oppervlakte van de Maan ligt bedekt met een laag poederige stof met de naam ‘Regolith’. Het landschap van de Maan is een combinatie van grote kraters en van vlak land. In tegenstelling tot de Aarde heeft de Maan geen (haast geen) magnetisch veld. Ook is er haast geen atmosfeer. Het onbeschermde Regolith wordt dus continue door de ‘solar wind’ bestraald. Door het bestuderen van het oppervlak van de Maan leert men dus ook veel over de Zon.

Een paar jaar terug, in 1994, heeft NASA met de Clementine ontdekt dat er misschien water op de Maan aanwezig is in de vorm van ijs. Dit zou dan moeten zijn op de zuidpool in hele diepe kraters waar er altijd schaduw is. De Maan bevat geen water of ijs van zichzelf, maar dit zou wel kunnen ontstaan door inslagen van kometen. Deze bestaan meestal uit stof en ijs. Hoewel het ijs op het oppervlak zou verdampen op het moment dat de zon erop schijnt is het mogelijk dat in diepe kraters op de polen nog wel ijs aanwezig is.

De Clementine werd gelanceerd op 25 januari 1994 en had een missie die bestond uit 2 delen. Na twee keer langs de aarde te zijn gevlogen ging de Clementine in een baan om de Maan, ongeveer 1 maand na de lancering. Het eerste deel van de missie bestond uit een baan om de polen. Na een maand in kaart brengen van de polen ging het in een andere baan waar het weer een maand foto’s maakte. In totaal maakte de Clementine 300 rondjes om de Maan. Hierna ging de Clementine weer terug richting de Aarde. Na 2 ‘flybys’ (2 keer langs de aarde) ging het richting Geographos, een asteroïde. Een flyby met een afstand van 100 km stond op het programma. Helaas ging het fout op 7 mei 1994. Na de eerste baan om de aarde. Een van de hoogtesturings-raketten ging aan en brandde voor 11 minuten, totdat hij leeg was, waardoor de Clemetine ging roteren met een snelheid van 80 rondje per minuut. Hierdoor was het niet mogelijk de Geographos te bekijken. Daarom stuurde NASA de Clemetine door de ‘Van Allen radiation belts’ om te zien hoe de hardware tegen de straling kon. De missie eindigde in juni 1994 toen de spanning in de Clementine weg viel waardoor de hardware niet langer in staat was te werken.

De Lunar Prospector is de derde missie in het Discovery Programma. Het doel van dit programma is het zonnestelsel verder te verkennen. De Lunar Prospector is een klein ruimtevaartuig. Met brandstof weegt de Prospector 295 kg. Ongeveer een kwart van het gewicht van een gewone auto. De prospector is ongeveer 1,3 meter hoog en diameter van 1.4 meter. Het ontwikkelen en testen van de Prospector duurde maar 22 maanden. In de primaire missie van de Prospector die ongeveer een jaar duurt gaat hij onderzoeken of er water aanwezig is in de korst van de Maan. Ook zoekt hij naar mineralen en gassen om te zien of het mogelijk is een bemande maanbasis te maken van waaruit de rest van het zonnestelsel kan worden onderzocht.

De Prospector’s vlucht naar de Maan duurde 105 uur. De Prospector werd gelanceerd op 6 januari 1998 en ging in een baan om de Maan op 11 januari 1998. Hij is gemaakt door Lockheed Martin Missiles en Space in Sunnyvale, California. Die missie kostte 34 miljoen dollar. Daarbij komt natuurlijk ook nog de lancering. Dit kostte nog eens 25 miljoen dollar. Als je daarbij nog een 4 miljoen dollar optelt voor de ‘mission operations’ krijg je zo’n 63 miljoen dollar. Zo’n 126 miljoen gulden.