O ESTADO DO BENESTAR

• A etapa de governo socialista do estado español supuxo, sen dúbida, unha mellora na protección social especialmente dos máis desfavorecidos. A política socialista influiu de xeito que a colectividade serviu de instrumento para a mellora da condición de vida do individuo.
• Non debemos obviar avances importantes como o libre acceso de todos a prestacións familiares, servicios sociais e asistencia sanitaria, todo esto gracias á universalización das prestacións. Tamén o mantemento do poder adquisitivo das pensións, debido as medidas adoptadas neste senso e á creación de prestacións non contributivas que corrixen as consecuencias máis severas da pobreza, mediante a transferencia de rentas básicas de compensación. Conqueriuse un ensino público que garante unha educación gratuíta e ó alcance de todos ata os dezaséis anos, namentres que o sistema de becas permitiu que calquer rapaz, independente da súa condición socioeconómica, puidera cursar estudios universitarios.
• A protección do obreiro medrou considerablemente, co subsidio de desemprego e a eliminación do despido libre. Tampouco debemos esquecer progresos na situación laboral da muller no medio laboral, ou os adiantos na integración das minorías. Estes son só algúns dos logros acadados pola sociedade durante o governo do PSOE.
• Mais non debemos entender estas melloras na calidade de vida como propias dunha etapa da política do estado español, senón que estas conquistas sociais son dereitos inherentes á persoa polo feito de pertencer á sociedade, sexa cal sexa a tendencia política do governo de cada momento. A dignidade humán está por riba dos caprichos dos cambios políticos. Por iso esta organización, como socialista e solidaria, non pode permanecer estancada, e debe participar activamente na defensa das conquistas sociais. E debemos de anticipar as solucións que contribúan ó mantemento destas melloras, encamiñadas a establecer no Estado Español o estado de benestar, estado de benestar que é o fin que resume na práctica calquera política progresista.
• Os xóvenes socialistas consideramos que as melloras sociais deben sustentarse en base a unha fiscalidade necesaria e marcadamente progresiva, que é a única xusta e que, ademais, ten carácter solidario; é dicir: debe reforzarse o estado de benestar sobor dos cartos recaudados en base ós beneficios dos máis privilexiados, mantendo aberto o fluxo de capital dende as clases máis altas ás máis desfavorecidas.
• Para todo isto nós, os xóvenes, temos a obriga de ser especialmente sensibles ás necesidades das persoas máis desprotexidas, debemos de procurar preve-las novas formas de discriminación que poida produci-la busca cega do meirande beneficio -que moitas veces caracteriza ó capitalismo-, para poder anticipa-las solucións.
• Pero aquela visión optimista, e probablemente condicionada pola nosa militancia socialista, non debe facernos caer na atrofia da nosa loita. O noso traballo está inconcluso, e non debemos dar un paso atrás no conquistado, porque sería retroceder na condición humana do individuo. Nós temos a obriga de da-lo mellor de nós para conquerir acada-lo máximo esplendor do estado de benestar. E, irremediablemente, o derrubamento das fronteiras coa nosa incorporación plena á comunidade europea fai que a cooperación de tódolos socialistas europeos sexa especialmente necesaria, para adecua-lo marco preciso para o asentamento do estado de benestar en Europa.
• A nosa principal loita é, sen dúbida, contra a pobreza. Europa, unha das zonas máis ricas do mundo, alberga a vergoñosa cifra de cincuenta e dous millóns de persoas ó borde da pobreza. Os procesos de exclusión son dinámicos e están relacionados non só co paro ou os baixos ingresos, senón tamén coas condicións de vivenda, os niveis de educación e de oportunidades, a saúde, a discriminación ou a integración na comunidade local. Como consecuencia, a prevención e a loita contra a exclusión social requiren a mobilización global de esforzos e a combinación de medidas económicas e sociais, é dicir, dun aumento dos esforzos a nivel económico, social e sobor de todo persoal.
• Non debemos esquecer, asemade, a problemática existente nas zonas rurais, nas que, debido á situación socioeconómica, con escasos estímulos para a xuventude, á pouca diversidade do traballo, ós altos índices de paro, á delincuencia e incluso, na maioría das veces, a un baixo nivel educativo, algunhas persoas padecen unhas condicións de vida precarias, polo que precisan da atención e axuda económica e social do estado.
• Pero é posible inverti-la dinámica da exclusión: debemos contribuír con novas ideas nas accións encamiñadas a disminui-las diferencias sociais xa existentes e previ-las que se poidan dar no futuro, xa sexa cooperando coas asociacións de voluntarios, ONGs, por iniciativa propia, ou sendo participes en calquera plataforma institucional para a que sexamos requeridos e que non entre en contradicción cos nosos ideais.
• Debemos, obviamente, centra-la nosa atencións nas demandas dos colectivos xeracionais máis desfavorecidos: novos e vellos.
• Os movementos demográficos poden orixinar importantes conflictos interxeracionais: o aumento da media de idade fará que debamos innovar medidas que subsanen previsibles problemas.
• Hai que dar respostas a estes cambios. Debemos ser especialmente sensibles á demografía, mantendo sempre unha visión a longo prazo, xa que os trocos demográficos afectarán á política social e económica e provocarán a interrelación de estas e aquela materias.
• É preciso fomenta-las accións de interxeneracionalidade, de xeito que xóvenes e vellos se entendan, que entendan as súas culturas e se respeten. Os xóvenes non podemos desaproveita-la experiencia acumulada polas xeracións anteriores, pero elo sen perde-la nosa identidade, aportando o mellor de nós á colectividade. Como membros dunha sociedade non podemos permiti-la falla de atención nun sector tan necesitado dela como son os nosos vellos. Non nos poderiamos considerar socialistas se non loitásemos para que todos teñamos acceso ós mesmos dereitos, oportunidades e beneficios sociais.
• Debemos artella-las medidas precisas, sociais e legais, para garanti-lo disfrute de tódolos beneficios xerados pola cooperación social, cooperación á que é inherente a integración, como grupo de peso social específico, das persoas de idade avanzada, polos méritos adquiridos durante toda a súa vida como persoas integradas nesta sociedade.
• Asimesmo, a discriminación de sectores sociais importantes é un reto para a cohesión social e require unha mobilización de esforzos por parte de tódalas forzas sociais. Europa, dende a súa posición integradora, debe amosar que tódolos colectivos de persoas teñen os mesmos dereitos fronte á sociedade, a xustiza e a economía, e isto debe empezar dende a nosa nación galega facendo ver que en Galicia poden convivir en paz e harmonía todo tipo de seres humáns.
• Evidentemente, tampouco debemos esquecer un colectivo impotante como é o dos discapacitados. Se un dez por cento da poboación ten algún tipo de dicapacidade non podemos permanecer impasibles ante as necesidades deste colectivo. Necesidades que poden variar considerablemente dependendo dos diferentes tipos de minusvalía ou de factores tales como a súa experiencia previa, o seu nivel de habilidade e as súas circunstancias persoais. Ademáis, a cotío hai que adapta-la axuda á gravidade da discapacidade. Existen na nosa sociedade unha ampla gama de barreiras sociais que lles impiden acadar unha integración económica e social completa.
• Hai que promove-lo benestar dos discapacitados ofrecéndolles servicios sociais para os seus problemas específicos como saúde, vivenda, cultura, ocio, etc., así como potencia-la súa rehabilitación e formación, axudándolles a desenvolve-las súas capacidades, para así poderen aporta-lo mellor de sí á sociedade.
• É preciso velar polo estricto cumplimento da lei: os distintos axentes sociais deben vixiar e facer cumpri-la normativa actual sobre a integración laboral dos discapacitados. Consideramos de importancia esta laboura porque en moitas ocasións estáse incumplindo. Debemos promover unha maior concienciación social sobor das verdadeiras capacidades das persoas con minusvalías (eliminación de prexuizos e estereotipos), facendo especial fincapé no relativo ás capacidades mentais. Asimesmo debemos esixir unha maior atención nos medios de comunicación ó colectivo xordo e ó cego.