Os Suevos eran un povo xermánico que irrumpe no território do Imperio Romano hacia o 406, establecendose no 409 na antiga Gallaecia, se supón que gracias a un foedus ou pacto entre o própio Imperio e eles, cedendo terras en troques de que estes dexaloxaran da península aos Vándalos, outro povo xermánico, cousa que logran hacia o 420, data en que teñen que pasar ao Norte de África. Libres xa os Suevos proceden a fundar un reino própio no mesmo estilo que outros povos xermánicos, si ben con certas características propias que o diferéncian. Destaca sobre todo a dualidade do sistema, xa que os antigos cidadáns romanos siguen a conservar o seu estatus e o seu sistema xuridico. Este reino foi moi inestable, característica común a outros reinos do momento, pero sirveu para que se establecera o berce da sociedade feudal galega dandolle unha improta própia ao seu reino que os Visigodos, logo da caida da monarquía Sueva respetarón até a sua própia liquidación a mans dos musulmáns.

Diste periodo destacan os reis Requiario, quen no 449 adopta o catolicismo, dando paso a unificación das comunidades da Galiza nunha soia, a galega. Requiario rematou perdendo a batalla do Órbigo contra dos Visigodos e foi posteriomente asesiñado. Apesares de que ista derrota significa a entrada no mundo visigodo é ao paso ao arrianismo, as presións de Francos e Bizantinos posibilitan o rexurdir e maximo esplendor do reino baixo Teodomiro e o seu sucesor, Miro, baixo da man dun persoeiro básico na nosa história, Martín de Dumio. Voltase ao catolicismo con Teodomiro no 559 e iniciase un periodo de reorganización que sentará definitivamente as bases da sociedade feudal. Unha herdanza ainda viva diste periodo é a división administrativa en parroquias, ainda que hoxe , e por obra da nefasta división administrativa de Galiza en províncias non teñan a entidade de cando Teodomiro.

index.htm

O_Reino_de_Galiza.htm