Zondag.
Een spiksplinternieuw dagboek. Het voelt spannend voor 
me. Tenslotte wordt dit mijn eerste dagboek waar ande-
ren in mogen bladeren en snuffelen.
'Waarom openbaar?', werd mij per e-mail gevraagd, toen 
ik dit boek, weliswaar nog dichtgeslagen en leeg, 
zichtbaar op Internet had neergelegd. Tja, waarom?
Een dagboek bevat grote geheimen en diepe gedachten, 
verstopt in de bladzijden en verborgen tussen de re-
gels. Gedachten die via de mond nooit uitgesproken 
worden. Maar ik heb altijd al een exhibitionistisch 
trekje gehad. 

Dinsdag.
Of ik een stukje wilde schrijven over Internet-
relaties, had Jeff me op de redactie gevraagd. Over 
liefde, ontstaan via het toetsenbord van de pc.
Hij keek er niet van op, toen hij merkte dat ik zelf 
de proef op de som ging nemen. Afspraakjes wilde ik, 
en dat bleek niet moeilijk. Eerst via de computer, met 
een optie voor meer.
Tijdelijk ging ik me anders gedragen in irc- en 
icqsessies: de afstand die ik altijd hield tot chat-
maatjes, werd kleiner. Er was een bepaalde interesse  
van mijn kant naar boven gekomen. Een interesse die
voorheen altijd alleen van de mannelijke zijde aan-
wezig was geweest.
Maar nu was ik klaar voor openhartige gesprekken over 
intieme gedachten, bezigheden, voorkeuren, en ik ging 
wat meer waarde hechten aan opgesomde uiterlijkheden.
Digitale foto's werden over en weer gestuurd en met 
sommigen kwam het uiteindelijk tot een date. Tom was
onzeker, maar wel lief, op het irritante af. Kees 
lachte heel de avond in zijn uppie om zijn eigen 
grapjes, en Toine stonk naar sigaren en alcohol.
Met Hassan had ik een te gekke avond. Hij zou een 
maatje van me kunnen zijn. Maar maatjes had ik genoeg.
Ik ging voor de vonk die over moest slaan.

Gisteren stond ik na een nikszeggende avond op het
perron, om Ger op de trein te zetten. Hij had het 
liefst gehad dat ik hem in mijn autootje zou brengen, 
maar daar begon ik niet aan.
Had ik in het café al gemerkt dat Ger handtastelijk
was, bleek hij zich op het perron moeilijk te kunnen
beheersen. Ger gedroeg zich, alsof hij echt nodig seks
moest hebben, met om het even wie, en waarschijnlijk
maar heel even. Ik duwde hem van me af en zei dat ik 'n
nieuwe ontmoeting niet zag zitten.
Vertelde hem duidelijk dat ik zijn aanrakingen niet
prettig vond. Tot mijn grote geluk kwam zijn trein 
binnen rijden. Anders had ik hem daar alleen achter ge-
laten, want ik wilde weg.
Toen ik aarzelde om zijn uitgestoken hand te schudden,
drukte hij zich weer tegen me aan. Zijn onderlichaam
tegen 't mijne. Zijn erektie duidelijk voelbaar. Ik 
vroeg hem of hij altijd doorging als een meisje nee 
zei.
"Je wilt best," mompelde hij. Ik ontkende heftig en 
vroeg of hij echt meteen fysiek contact wilde. 
"Tuurlijk, waarom niet," lispelde hij.
Okee, dacht ik. En gaf hem een knietje. Toen draaide 
ik me om en liep weg, nadat ik nog net had gezien hoe 
hij ineenkromp en naar zijn kruis greep.
Ik heb genoeg van de afspraakjes. Alleen met Hassan 
blijf ik nog contact via Internet houden. Hij was 
trouwens ook de enige die moest lachen toen ik ver-
telde dat mijn gretige interesse bestond vanwege een 
te schrijven stukje.
De anderen waren boos en beledigd. En ik geef ze geen
ongelijk. Maar voor hetzelfde geld had ik de man van 
mijn dromen ontmoet, en liepen we nu samen op een
woonboulevard meubels uit te zoeken. Al geloof ik 
niet dat de ware op dit moment in mijn leven komt. En 
heb ik trouwens een hekel aan woonboulevards.